Your cart is empty.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν από την Εμιλι Ντίκινσον, το 1801 γεννήθηκε στη Ζάκυνθο η Ελισάβετ Μουτζάν, μετέπειτα Μαρτινέγκου. Κόρη αριστοκρατικής γενιάς, νιώθει από την πρώτη της εφηβική ηλικία να ασφυκτιά μέσα στον στενό κορσέ της προδιαγεγραμμένης ζωής των γυναικών της εποχής και του τόπου της. Οι γυναίκες κυριολεκτικά ζούσαν στη σκιά, διότι τους απαγορευόταν η συμμετοχή σε οποιαδήποτε έκφραση και κοινωνική δραστηριότητα. Ο στόχος ήταν η δημιουργία οικογένειας και η αναπαραγωγή της σιωπής. Εκείνη πιάνει τον εαυτό της, όπως τον περιγράφει στη σπάνια σωζόμενη από τη μετέπειτα ολική καταστροφή που συνέβη στη Ζάκυνθο αυτοβιογραφία της, να θέλει να μορφωθεί. Διψάει τόσο πολύ για τα γράμματα και για την προσωπική έκφραση, όπου η ζωή χωρίς αυτά, φαίνεται μάταιη. Μέσα από την εσωτερική της, ψυχική διαπραγμάτευση, φτάνει στο σημείο, όπως ακριβώς και η Αμερικανίδα ποιήτρια Ντίκινσον, να θέλει να επιλέξει την κρυφή ζωή, τον μοναχικό βίο, αντί της μάχης με την κοινωνία που αισθάνεται ότι πρέπει να δώσει. Αντί του γάμου και των παιδιών, η Μουτζάν ονειρεύεται μια ήσυχη μοναστική ζωή, μια απομακρυσμένη ζωή μέσα σε ένα μοναστήρι, όπου οι απαιτήσεις της κοινωνίας θα είναι ελάχιστες προς αυτήν, και έτσι θα μπορεί να αφοσιωθεί στο έργο της ζωής της, στα γράμματα και στη συγγραφή. «Αν επιθυμώ να πλησιάσω τα ωφέλιμα, είναι σωστό να πάω σε κάποιο αναχωρητήριο. Αλλά κανένας δεν μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος στον κόσμο, γιατί δεν μπορεί να ’ναι ποτέ ευχαριστημένος από τη μοίρα του (και μάλιστα μια γυναίκα)». Με ψυχική κατανόηση και κοφτερή ματιά, αντιλαμβάνεται τον πυρήνα του προβλήματος της γυναικείας χειραφέτησης. Η σχέση της γυναίκας με το περιβάλλον είναι πάντοτε μια σχέση υποτελής και εξαρτημένη και για αυτό δεν της δίνεται η δυνατότητα της πλήρους χειραφέτησης. Οι ικανοποιήσεις προέρχονται από τη ζωή της οικογένειας και των παιδιών και έτσι ο εαυτός μπαίνει πάντοτε σε δεύτερη μοίρα.
Η Ζακυνθινή πρώτη Ελληνίδα πεζογράφος το 1832 πεθαίνει, αφού έχει μόλις γεννήσει έναν γιο. Η επιθυμία της να παραμείνει μόνη και ζωντανή για να αφοσιωθεί στα γράμματα δεν επετεύχθη. Υπακούοντας τις επιθυμίες της οικογένειας, παντρεύτηκε και έχασε τη ζωή της στη γέννα. Η «Αυτοβιογραφία» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο είναι ένα σπάνιο σωζόμενο κείμενο που τοποθετεί την απαρχή του φεμινισμού και της γυναικείας χειραφέτησης στη χώρα μας σε μια παράλληλη αφήγηση με την Ελληνική Επανάσταση, τον αγώνα της εθνικής χειραφέτησης.