Ο συγγραφέας του πολυαγαπημένου ντετέκτιβ Κλουζ καταπιάνεται με το θέμα της διαφορετικότητας και της μετανάστευσης, σε μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον Γιάκομπ που έχει μια περίεργη σχέση µε τους αριθµούς και ξέρει απέξω λίστες ολόκληρες µε τις επιδόσεις των αθλητών στον στίβο, και τη Φατίμα που ήρθε από την Αλγερία και είναι πιο γρήγορη και από τον πρωταθλητή του σχολείου.

Διαβάστε πώς εμπνεύστηκε το βιβλίο.

«Στα νιάτα μου ήμουν παθιασμένος αθλητής. Ονειρευόμουν να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου του 1972 στο τριπλούν και έκανα σκληρή προπόνηση.

Δυστυχώς όμως ένας σοβαρός τραυματισμός σε μια ασήμαντη αθλητική διοργάνωση έβαλε τέλος στα όνειρά μου. Παρ’ όλα αυτά το πάθος μου για ό,τι έχει σχέση με άλματα, τρέξιμο ή ρίψεις παραμένει αμείωτο ως σήμερα. Σε κάθε παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό αθλητικό γεγονός και στους Ολυμπιακούς Αγώνες κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθώ τα πάντα, ακόμα και τις προκριματικές κούρσες και τα προημιτελικά, για τα οποία συνήθως ελάχιστοι ενδιαφέρονται.

Το ίδιο συνέβη και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών του Λονδίνου, το 2012. Για πρώτη φορά στην ιστορία των Αγώνων μία γυναίκα από τη Σαουδική Αραβία συμμετείχε στον αγώνα των 800 μέτρων, φορώντας μαντίλα και ολόσωμη στολή. Ήρθε με διαφορά τελευταία, ωστόσο η χαρά της και η περηφάνια της ως γυναίκα αθλήτρια από αυστηρά μουσουλμανική χώρα ήταν πασιφανής.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η εικόνα αυτής της γυναίκας -το όνομά της ήταν Σάρα Ατάρ- δεν έφευγε από τον νου μου. Στις περιοδείες μου σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έβλεπα διαρκώς κορίτσια δέκα, έντεκα ή δώδεκα χρονών με μαντίλες και κάθε φορά σκεφτόμουν τη Σάρα Ατάρ. Πόσα αθλητικά ταλέντα κρύβονται κάτω από μαντίλες και μπούρκες; Τι συμβαίνει όταν ένα κορίτσι από αυστηρή μουσουλμανική οικογένεια ανακαλύπτει τη σαγήνη του τρεξίματος; Έπρεπε να βρω τις απαντήσεις σε ερωτήματα τέτοιου είδους και ο καλύτερος τρόπος για να συμβεί αυτό ήταν να στήσω μια ιστορία. Κάπως έτσι προέκυψε η Απίστευτη κούρσα της Φατίμα Μπραΐμι. Έχω διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο όχι μόνο σε σχολεία και βιβλιοθήκες, αλλά και σε τζαμιά -με τις κάλτσες!-, και πάντα διακρίνω μια λάμψη στα μάτια των κοριτσιών. Η λάμψη αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να υπάρξει για κάποιον συγγραφέα».

Γίργκεν Μπανσέρους