www.diastixo.gr
 

www.kosvoice.gr
 

www.miaforakienankairoimikrieleni.blogspot.gr
 

Όταν είσαι ένα απλό, μικρό, κόκκινο, ξύλινο  παγκάκι, τίποτα το συνταρακτικό δεν μπορεί να συμβεί στη ζωή σου. Έτσι νομίζεις… Όλη μέρα τα ίδια και τα ίδια. Άνθρωποι  κάθονται πάνω σου, συζητούν, σε λερώνουν, παιδιά σκαρφαλώνουν, σε πατούν κι ούτε τη νύχτα δε σε αφήνουν να ησυχάσεις. Αν …αν όμως είχε γεννηθεί βάρκα; …σκεφτόταν το παγκάκι, τι όμορφη που θα ήταν η ζωή του. Μια μέρα την επιθυμία του αυτή την άκουσε ένα …σεντόνι που θέλησε να γίνει το πανί του στο πέλαγος. Την άκουσε κι ο άνεμος που έβαλε όλη του τη δύναμη, το έσπρωξε κι εκείνο βρέθηκε στη θάλασσα. Το σεντόνι έμεινε στην επιφάνεια και συνέχισε μόνο του το ταξίδι και το παγκάκι βούλιαξε στον πάτο της. Τότε κατάλαβε πως ίσως να μην ήταν η καλύτερη ιδέα αυτό που επιθυμούσε τόσον καιρό μιας και τα πράγματα δε γίνονται ακριβώς όπως τα επιθυμούμε και τα σχεδιάζουμε κάποιες φορές.
Άρχισε τότε να εκτιμάει αυτό που ήταν, τις αξίες που είχε στην προηγούμενη κατάσταση στη ζωή του, τη χρησιμότητά του για ό,τι ήταν.
Τα ψάρια του βυθού άρχισαν να το πλησιάζουν και να συναντιούνται για να ξεκουραστούν πάνω του, προγραμματισμένα πια από εκείνο που άρχισε πάλι να νιώθει χρήσιμο. Ακόμα κι όταν εμφανίστηκε ο τρομερός καρχαρίας εκείνο απαγόρευσε τις φωνές, τους φόβους, τους κακούς τρόπους και τις διαταγές. Η γαλήνη απλώθηκε στον βυθό και όλα τα ψάρια ήταν ευχαριστημένα. Μέχρι εκείνη την ημέρα που οι υπάλληλοι του Δήμου του εξήγησαν πως έπρεπε να το βγάλουν στην επιφάνεια γιατί ξύλινο όπως ήταν αν έμενε κάτω στον βυθό θα χαλούσε. Πρώτος πρώτος ο καρχαρίας συμφώνησε με τη νέα κατάσταση και το παγκάκι επέστρεψε στη στεριά.
Όλοι έμαθαν, όλοι κατάλαβαν, όλοι πήραν το μάθημά τους. Σχέσεις, αξίες, όνειρα κι επιθυμίες μπλέχτηκαν σ’ αυτήν την ιστορία της  Εύας Ιεροπούλου. Επιθυμίες που πραγματοποιούνται και μαθήματα ζωής που διδάσκουν. Έννοιες ακόμα όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, ο εγωισμός και η συντροφικότητα αναδύονται από τούτες τις σχέσεις στον βυθό. Η εικονογράφηση απλή αλλά έντονη και χαρακτηριστική από τη Νίκη Λεωνίδου. Μια ιστορία που μας κάνει να αναλογιστούμε πως στη ζωή χρειάζονται μεν οι εμπειρίες αλλά τελικά το να δέχεσαι τον εαυτό σου για αυτό που είναι έχει τη μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο.