Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τη δίκη της 17 Νοέμβρη διολίσθησε από την άκρατη περιέργεια στην παγερή αδιαφορία. Νοσηρές αντιδράσεις αμφότερες –αν το καλοσκεφτείς– πριμοδοτήθηκαν τόσο από την απουσία της τηλεόρασης στη δικαστική αίθουσα όσο και από την παρουσία της στο πιο θεαματικό σφαγείο του Ιράκ. Έτσι χάσαμε τη μοναδική ευκαιρία, όχι μόνο ν' αποτιμήσουμε τους ένοπλους τιμητές, αλλά και να κοιτάξουμε το δικό μας είδωλο στον καθρέφτη.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος ανέλαβε να σχολιάσει τη δίκη από τις στήλες της εφημερίδας Τα Νέα. Δεν θέλησε να ιδιοποιηθεί ούτε τον ρόλο του εισαγγελέα ούτε τον ρόλο του συνηγόρου – πόσο μάλλον τον άμβωνα του ηθικολόγου. Προσπάθησε να εστιάσει την προσοχή του –με χιούμορ που κυμαίνεται από ανάλαφρο έως βλάσφημο– στις λιγότερο αυτονόητες πτυχές. Εκεί όπου συμπλέκεται η αθωότητα με την ενοχή και βραχυκυκλώνει η πολιτικώς ορθή συμπεριφορά. Εκεί όπου εκδικάζεται η νοοτροπία.