www.elniplex.com
 

Εκείνα τα χρόνια τα πολύ παλιά από την αρχή σχεδόν του κόσμου υπήρχαν  λογιώ λογιώ πουλιά κι άλλα πετούμενα που ήταν μυριάδες. Κι  όλα τα ζώα ακόμα κι οι θεοί τα  λάτρευαν κι ήθελαν κι είχαν φτερά  να τριγυρνούν στις ερημιές και τα πέρατα του κόσμου. Εκείνον ακόμα τον καιρό τα νερά έπαιζαν τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή ανθρώπων, ζώων και όλων των έμψυχων πραγμάτων. Τα νερά, σαν ζωντανοί οργανισμοί, που λέγανε παραμύθια… Η αλμύρα έλεγε ιστορίες θαυμαστές. Τα ποτάμια τις πιο τραγουδιστές και οι λίμνες τις πιο παλιές. Τα πουλιά ήθελαν τόσο πολύ να «γεύονται» όλες αυτές τις ιστορίες που ακόμα κι αυτά που δεν πατούσαν στη γη, άκουγαν τα ποιήματα της βροχής στα σύννεφα. Κι εκείνες των λασπόνερων ήταν οι πιο φωτιστικές, οι …μαύρες. Εκεί σύχναζαν και τις άκουγαν τα πιο τρομακτικά πουλιά. Τέτοια ήταν κι οι Όρνιθες οι Στυμφαλίδες που ζούσαν σε εκείνη τη λίμνη που ζωή δεν υπήρχε πια, δεν άφησαν. Άρχισαν τότε να κυνηγούν τους ανθρώπους, για να χορτάσουν τη μανία και την πείνα τους.  Αφορμή έψαχνε ο Ευρυσθέας και αναθέτει έναν ακόμα άθλο στον Ηρακλή, πιστεύοντας πως ίσως, επιτέλους, να γλίτωνε οριστικά και από αυτόν. Όμως ο Ηρακλής βρήκε τρόπο να απαλλαγεί μια για πάντα ο τόπος από τα άγρια όρνια και η λίμνη να συνεχίσει να λέει τις ιστορίες της, εκείνες τις παλιές με άλλη ομορφιά πια και άλλη …ψυχή.
Γνωστός, πασίγνωστος ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή. Όμως τούτη η γραφή της Μαρίας Αγγελίδου για μια ακόμα φορά μας αφήνει άφωνους. Μια καινούργια ιστορία, ένα μυθολογικό παραμύθι που όμοιό του δεν έχει γραφτεί ποτέ πριν. Κι όλο αυτό γιατί έδωσε μια  άλλη διάσταση στον μύθο και στο νερό, στα ποτάμια, τις λίμνες και …τα πουλιά. Μια ποιητική και διαφορετική προσέγγιση γεμάτη απίστευτες εικόνες και φαντασία που είναι σαν να διαβάζεις και τούτον τον άθλο πρώτη φορά. Κι είναι τυχερά τα παιδιά που θα έρθουν σε επαφή με τη μυθολογία μέσα από τέτοια κείμενα, γιατί θα μάθουν πολλά και διαφορετικά πράγματα, και θα νιώσουν συναισθήματα πρωτόγνωρα για το νερό που κυλάει, για τις ιστορίες που λέγονται για την ίδια τη ζωή. Γεμάτη εικόνες, λόγια και λέξεις τούτη η νέα και ζωντανή ιστορία, που ανακατεύει καλά τα αδύνατα και παρά τις έντονες καταστάσεις, στο τέλος αγαλλιάζει και ημερεύει η ψυχή όπως παρηγορεί πάντα ένα καλό παραμύθι. Απίστευτο λεξιλόγιο, πλοκή και διάσταση ή σύλληψη μιας διαφορετικής εκδοχής του μύθου. Μαθαίνει, αναζητά, νιώθει και φαντάζεται το μυαλό και η ψυχή. Μια ιστορία που επίσης μοναδικά εικονογραφεί όπως και όλες τις προηγούμενες της Μαρίας Αγγελίδου, η Ίρις Σαμαρτζή. Απλά και ζωντανά, έντονα και πολύ ξεχωριστά σκίτσα, πλέον αναγνωρίσιμα ως προς το ύφος και τη σφραγίδα μιας πολύ σπουδαίας εικονογράφου που ξέρει να σέβεται το κείμενο και να του δίνει μια άλλη διάσταση μέσα από τα πινέλα της, ανεβάζοντας τον πήχη της ιστορίας ακόμα πιο ψηλά.
Ένας μύθος που μπορείς να «παίξεις» μαζί του, για να ανασυντάξεις τις γνώσεις σου μέσα από το υλικό που επιμελήθηκε η Μαρία Γονιδάκη, στο τέλος του βιβλίου.
 

www.kosvoice.gr