Το συγγραφικό αποτύπωμα του Μίλερ είναι ισχυρό. Στη Μαύρη άνοιξη συνδυάζει αυθεντικές αυτοβιογραφικές σκηνές, μυθοπλασία, εκτροπές φιλοσοφικού στοχασμού, συνειρμική απογείωση και ωμή σεξουαλική ειλικρίνεια. Για όσους αντέχουν το καταιγιστικό ύφος, τον ασίγαστο αφηγηματικό ρυθμό και το συνειρμικό ντελίριο του λόγου. Ο Χένρι Μίλερ (1891-1980) είναι συγγραφέας που προκαλεί ισχυρή αναγνωστική αντίδραση. Αρέσει ή προκαλεί απέχθεια - σχεδόν ποτέ αδιαφορία. Αυτό οφείλεται στο ισχυρό συγγραφικό του αποτύπωμα. Προκλητική γλώσσα, παραληρηματικές εκτροπές, διαρκή ραπίσματα στον αναγνώστη. Ο Μίλερ βρίσκεται στον αντίποδα του σιδερωμένου λόγου και του συγγραφικού καθωσπρεπισμού. […] Ο κόσμος του Μίλερ, η αποτύπωση προσώπων και τόπων, καθώς στροβιλίζεται παραληρηματικά, μεταφέρει την ακαριαία σύλληψη και την πυκνή γλώσσα της ποίησης στην πεζογραφία. Ο Μίλερ μιλά για την τάξη του και τους ανθρώπους της γειτονιάς του. […] Μιλά για βιβλία που αγάπησε, για το Παρίσι, για γυναίκες που παντρεύτηκε, για γυναίκες που πήδηξε, για συφιλιδικούς φίλους. Το αφηγηματικό υλικό είναι το πρόσχημα, η αφορμή για να εξορυχτούν –ή μάλλον να αναπηδήσουν- η ξέφρενη γλώσσα και οι ακαπίστρωτες σκέψεις του συγγραφέα.  

Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, με το παραλήρημα να κάνει καλά τη δουλειά του, χωρίς να συσκοτίζει το νόημα της αφήγησης, οδηγεί στην αναγκαιότητα του παρόντος, γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε το μέλλον και το παρελθόν είναι νεκρό. Καταβύθιση στην αθλιότητα κι όμως, αντί να επικάθηται η βρομιά, επιπλέει το καθάριο σε μια θάλασσα εναλλαγής εικόνων παφλαστικών. Η αλητεία σε όλο της το μεγαλείο δημιουργεί. 

[…] με τον Μίλερ συμβαίνει αυτό που συμβαίνει με τον Καζαντζάκη: τα κείμενά τους σου επιβάλλονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορείς να τα κρίνεις μόνο με τους εσωτερικούς όρους που τα ίδια περιέχουν. Μ’ έναν ιδιότυπο τρόπο –και οπωσδήποτε καταργώντας τη συνήθη απόσταση που χωρίζει τον αναγνώστη από το κείμενο- σε αναγκάζουν να υιοθετήσεις την αφηγηματική λογική τους και, μ’ έναν μηχανισμό ταύτισης, να τα κρίνεις εκ των ένδον, με τα κριτήρια και τους όρους που αυτά αποφασίζουν πως πρέπει να χρησιμοποιήσεις. Και αυτό είναι ίδιον μόνον των μεγάλων συγγραφέων.
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης έχει πάρει για τα καλά τον αέρα του Μίλερ. Και με πρωτότυπες και ευρηματικές λύσεις κατορθώνει να αποδώσει στα ελληνικά ένα πρωτότυπο που η τεράστια γκάμα του –από την αργκό ως τα λυρικά του αποσπάσματα και την ηθελημένα αντιγραμματική, κατά τόπους, οργάνωση του λόγου- θέτει μεγάλα προβλήματα στον μεταφραστή.  

Με αφετηρία τον συγγραφικό αυτοσχεδιασμό, συνδυάζει μοναδικά ένα κατά τα φαινόμενα αταίριαστο υλικό πλημμυρισμένο από μισοτελειωμένες σκέψεις, ζωντανές εικόνες, φιλοσοφικές παρατηρήσεις, αστραφτερά πρόσωπα, ζοφερές καταστάσεις και ενίοτε συγκεχυμένες ιδέες – όλα κομμάτια μιας εκτενούς και εντυπωσιακής συνειρμικής σύνθεσης.
Ο συγγραφέας επιτυγχάνει να αποτυπώσει εκστατικά, σχεδόν παραληρηματικά, τους δαιδαλώδεις συνειρμούς του – άλλωστε πίστευε απόλυτα στον αυτοσχεδιασμό. Σε κάθε περίπτωση, η Μαύρη άνοιξη συνιστά ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και κάπως πειραματικό καλλιτεχνικό εγχείρημα, ένα πολυεπίπεδο αφηγηματικό κολάζ και –τελικά- ένα αυθεντικό χρονικό συγγραφικής αυτοκάθαρσης που ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στην ποίηση και την πεζογραφία.  

Πρόκειται για ένα βιβλίο όπου ο Μίλερ αναπολεί τα χρόνια της αθωότητας με τον πιο τρυφερό κυνισμό, διαμέσου μιας ευλαβικής προσήλωσης στη σκληρότητα και στη βία, ενός κόσμου σαδιστικά γοητευτικού. Στα μέρη της απολεσθείσης ομορφιάς, όπου όλα υπάρχουν υπέροχα μέσα στον ξεπεσμό τους, στις στραπατσαρισμένες αξίες, το ηθικό κουτρουβάλιασμα, ο συγγραφέας εγκαταλείπεται σε έναν λυρικό ύμνο απέναντι σε καθετί που ξεστρατίζει από τα όρια του κανονικού, της τακτοποιημένης ζωής, της ατσαλάκωτης ευτυχίας. Μοιάζει να επιτίθεται σφοδρά χρησιμοποιώντας την αιχμηρότητα της ειρωνείας ενάντια στο συνηθισμένο, το άτολμο, στη μαλθακότητα του κόσμου της σιγουριάς και της εύκολης αντιμετώπισης της ζωής. Μια σειρά από κεφάλαια μας ωθούν σε μια πτώση στο παρελθόν, εκεί που ο χρόνος διαλέγει πολύτιμες ψηφίδες ζωής, ακριβές ανάσες και τιμαλφή αισθήματα, και ο συγγραφέας τα εκθέτει σαν μια κραυγή αγωνίας ώστε να πέσουμε με τα μούτρα, να αρπάξουμε το σώμα του παρόντος, να ποθήσουμε με όλη μας την ύπαρξη το αύριο.