Στ’ αλήθεια, είναι φορές που, και γράφοντας ακόμα, ξεχνιέμαι· δε βλέπω μήτε πέννα μήτε χαρτί· και τότες αναβρύζει μέσα μου μια φλέβα που με γιομίζει μακαριότητα. Κι όχι μόνο εμένα, παρά καταλαβαίνω πως βγαίνει, πως αχνίζει μια ζεστή πνοή μεσ’ από κείνο που ξιστορώ, κ’ έρχεται να μερέψει την κουρασμένη ψυχή σου, αναγνώστη μου, γιατί ξέρω πως κ’ εσύ αγαπάς τη φύση, κ’ ιδιαίτερα τη θάλασσα.