Με μια σαφή διάθεση νεωτερικότητας, αλλά και με τολμηρές εμπνεύσεις, αυτό το βιβλίο αποδεικνύει ότι η ελληνική ποίηση δε στερείται δυναμικότητας και γλωσσικής ανανέωσης.

Ο Γκρής με την κατακτημένη ρυθμική αγωγή του λόγου του προσφεύγει στα καβαφικά συμφραζόμενα επιζητώντας θεματικές ευρύτερες και αναγνωρίσιμες, που τις επεκτείνει περαιτέρω ώστε να τις φέρει εγγύτερα στα καθ’ ημάς, να εμβολιάσει το παρόν [...]  

Στο ρεύμα του ποταμού και του χρόνου Ο ποιητής με την αλχημική μέθοδο μεταγράφει εδάφια, σπαράγματα και θρύψαλα Ιστορίας σε ποίηση και ταυτόχρονα ιστορεί δοκιμασίες, πάθη, παθήματα προσωπικά αναγάγοντάς τα στην κλίμακα του καθολικού και διαρκούς. Βιβλίο αντοχής και επιστροφής (δις εμβαίνειν). Αναμφίβολα το ωριμότερό του.  

Υπάρχουν ποιητές που ισχυρίζονται πως ο μοντερνισμός, ή αλλιώς, η πρωτοπορία, καμιά σχέση δεν έχει με την παράδοση, ως μέθοδο αγωγής και εν τέλει αυτογνωσίας, θα ’λεγε κανείς πως η εκφραστική της ξεκινάει από το σημείο μηδέν της γραφής και υπάρχουν ποιητές που όχι μόνο αποδέχονται την καταγωγή τους (τη σωματική και την πνευματική τους ιθαγένεια) αλλά θεωρούν τιμή και χρέος του ποιητή να αποκαλύπτει τις ρίζες του και να θεωρεί υπεύθυνη την αποστολή του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Ηλίας Γκρής, χωρίς να πάψει να είναι ένας σύγχρονος, μοντέρνος, ποιητής, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, δεν διστάζει δηλαδή να αποκαλύπτει, ευθύς αμέσως, τις ρίζες του. Ο ίδιος [...], έχοντας περάσει τα πέτρινα χρόνια της Νεοελληνικής Ιστορίας σε πολύ τρυφερή ηλικία, επιμένει να πατάει γερά και συνεχίζει το έργο των ποιητών της πρώτης και δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, έχοντας κληρονομήσει, όχι μόνο το βιολογικό, αλλά και το φιλολογικό βίωμα εκείνων των χρόνων, σαν να έχει ζήσει ο ίδιος τα γεγονότα και έχει σημαδευτεί απ’ αυτά.
Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση, δεν παραλείπει να αποδεχθεί το κληροδότημα, πράγμα που του παραχωρεί τιμητικά την ταυτότητα του υπεύθυνου ποιητή, αφού η ποίηση ποτέ δεν είναι αδιάφορη στα γεγονότα της εποχής της, ο ποιητής από την επικαιρότητα περνάει πάντα, στοχεύοντας στη διαχρονία. [...]
Είναι νομίζω παρήγορο πως υπάρχουν ποιητές που, σαν τον Ηλία Γκρή, διακονούν μια ποίηση ευθύνης, μια ποίηση που δεν είναι φερέφωνο κανενός κόμματος, που δεν φωνασκεί, δεν ρητορεύει, που συμπάσχει, συμπορεύεται, παρηγορεί, αλλά και δίνει κουράγιο και δύναμη, μια ποίηση δηλαδή που, ως ηθική και αισθητική και φιλοσοφική παρουσία: λειτουργεί.  

Για μένα [...] και για τα δικά μου προσωπικά κριτήρια και μέτρα, η ποιητική συλλογή του Η. Γκρή λειτούργησε ως ένα ισχυρό αναγνωστικό ξάφνιασμα. Εκεί που πίστευα ότι η ποιητική «γενιά του ’70» πήγαινε να κλείσει τον ποιητικό ή ακόμη και τον βιολογικό της κύκλο, με βρήκαν οι στίχοι του Γκρή ως ένα απρόσμενο και ειδικού βάρους ποιητικό γεγονός. Σήμερα, που η πρώτη ανάγνωση έχει πλέον κατακαθίσει και προσμετρώ τους στίχους της συλλογής με αναγνωστική και κριτική νηφαλιότητα, δεν θα δίσταζα να πω ότι συνιστούν μια γενναία ανανέωση, ένα είδος τομής και μια διαφοροποιητική και φρέσκια παρουσία στα ποιητικά μας πράγματα. [...]
Η ποίηση είναι η τέχνη της ένδειας, της στέρησης, της φθοράς, της πληγωμένης μνήμης, του ραγισμένου χρόνου και των τραυματισμένων ημερών. Φυσικά, μιλάμε για ποίηση όχι παίζουσα, αδικαιολόγητα χαρίεσσα και φλυαρούσα με λυρικά παιχνιδίσματα. Αντίθετα, μιλάμε για ποίηση που έχει δραματικό βάθος και σκληρές προεξοχές που αγκυλώνουν τους εφησυχασμένους. Η ποίηση του Γκρή δεν είναι έξω από μια τέτοια θεματική. Γκρεμισμένες μέρες, ραγισμένες στιγμές, πληγωμένες μέρες, προδομένα πρόσωπα, ματαιωμένες χειρονομίες, ταραγμένοι καιροί, σφιγμένες ή και αδιέξοδες ώρες, συνθέτουν το στενό και το ευρύτερο ποιητικό σκηνικό της συλλογής «Αλφειός πρόγονος». Μια τέτοια ποίηση θα την αποκαλούσα ταραγμένη και ταράζουσα. Και, φυσικά, το ξέρετε: όσο ανεβαίνει ο βαθμός της δραματικής ταραχής που προκαλεί η ποίηση στην ψυχή του αναγνώστη, τόσο κορυφώνεται και ο δείκτης της ποιητικής γνησιότητας.  

Ο τίτλος Αλφειός πρόγονος της πρόσφατης ποιητικής συλλογής του Ηλία Γκρή πιστοποιεί με τον ευκρινέστερο τρόπο την ταυτότητα ενός αθεράπευτα ελληνολάτρη δημιουργού που επιμένει να κουβαλάει στις αποσκευές του, ευάγκαλο φορτίο, την παράδοση των πνευματικών προγόνων, να ακολουθεί τις ροές του ζωοδότη «Αλφειού προγόνου» από τις παρυφές του ονείρου ίοαμε τις εύφορες πεδιάδες της γης της Ολυμπίας. [...] Οι κοινωνικοί, εθνικοί και πολιτισμικοί προβληματισμοί του ποιητή είναι έκδηλοι και προφανείς οι προθέσεις του, όπως και η αγωνιώδης αναζήτηση του ουσιώδους στους ατέρμονους λειμώνες της αρχαιοελληνικής πραγματικότητας, της μυθικής, της ιστορικής, κλασικής αρχαιότητας και παιδείας. Ποιητής δυναμικά ανατρεπτικός, ενορατικός, με αίσθηση της λειτουργίας της γλώσσας και αρθρωμένο ποιητικά περικαλλή, νοηματισμένο λόγο [...].