Η ένταση, η πυκνότητα στις περιγραφές, η αναπαραστατική ζωντάνια, η σύζευξη του ονείρου με τη βορβορώδη πλευρά της καθημερινότητας που επιτείνει με την αντίθεσή της την αναζήτηση της καθαρής και «εξαγιασμένης» από τα πάθη της ύπαρξης. [...] Δεν είναι η οφθαλμοπορνεία, η ελευθεροστομία και η γυμνή περιγραφή τα στοιχεία που προσελκύουν ακόμα και τώρα τον αναγνώστη στους Τροπικούς ή στις Ήσυχες μέρες. Με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι τα συστατικά και ουσιαστικά στοιχεία της γραφής του Τζέιμς Τζόις στον Οδυσσέα. Στις Ήσυχες μέρες, που προφανώς δεν είναι καθόλου ήσυχες, συνεχίζεται και ολοκληρώνεται η συγγραφική περίοδος στην οποία αναδείχθηκε από τον Χένρι Μίλερ η άγρια, η ανυπόφορα μοναχική, η καρικατουρίστικη και σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης. Ο θρίαμβος της αναρχίας απέναντι σε κάθε έννοια τακτοποίησης και ορθολογισμού.