Ο Ernesto Sabato (Ερνέστο Σάμπατο) γεννήθηκε στην επαρχία Ρόχας του Μπουένος Άιρες το 1911. Μελέτησε φιλοσοφία και πήρε το διδακτορικό του στη Φυσική στο πανεπιστήµιο της Λα Πλάτα. Στη συνέχεια έζησε για µεγάλο χρονικό διάστηµα στο Παρίσι, φοίτησε στη Σορβόννη και εργάστηκε στο εργαστήριο Κιουρί. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο έχασε την πίστη του στην επιστήµη, οπότε από το 1945 αφιερώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία.
Το Τούνελ, το πρώτο του εκδοµένο µυθιστόρηµα (είχε προηγηθεί η Βουβή πηγή, έργο που δεν κυκλοφόρησε), το οποίο διαπνέεται από µια βαθιά υπαρξιακή προβληµατική, είχε µεγάλο αντίκτυπο, µεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, ενώ µεταφέρθηκε και στον κινηµατογράφο. Μαζί µε τα δύο άλλα µείζονα λογοτεχνικά του έργα, το Περί ηρώων και τάφων (1961) και Αβαδδών ο Εξολοθρευτής (1974, Βραβείο Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήµατος στη Γαλλία) συνιστούν την άτυπη τριλογία που τον καθιέρωσε ως εξέχουσα µορφή της λατινοαµερικάνικης λογοτεχνίας. Εκτός από µυθιστορήµατα, έγραψε επίσης αρκετά δοκίµια. Συγγραφείς τόσο διαφορετικοί όπως ο Καµύ, ο Γκριν και ο Τόµας Μαν, ο Κουαζίµοντο, ο Πιοβένε και ο Γκοµπρόβιτς έγραψαν µε θαυµασµό για το έργο του, το οποίο τιµήθηκε µε τα βραβεία Θερβάντες, Μενέντες Πελάγιο, Χερουσαλέν και το χρυσό µετάλλιο του Κύκλου των Καλών Τεχνών της Μαδρίτης.
Σηµαντική ήταν εξάλλου η ακτινοβολία του στον πολιτικό και δηµόσιο βίο της Αργεντινής, και το 1984, λόγω του κύρους του, ο Σάµπατο ορίστηκε επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής για την Εξαφάνιση Προσώπων, η οποία διερεύνησε την τύχη των ανθρώπων που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος Βιντέλα.
Πέθανε λίγο πριν συµπληρώσει τα εκατό του χρόνια το 2011.